01 - ÂDEM ALEYHİSSELAM
İblis secde etmedi
Vakta ki ruh bedene girer girmez, o saat,
Dimağa te'sir edip, önce o buldu hayat.
Yayıldı daha sonra, el, kol ve bacağına.
Her nereye gittiyse, kavuştu o yer cana.
Gözüne ulaşıp da, etrafını görünce,
Arş-ı âlâya baktı, her şeyden daha önce.
“Lâ ilahe illallah, Muhammed Resulullah”.
Yazısını görünce, merak etti o nagah.
Ve sordu ki: (Muhammed, kim ola ki ilahi!
İsmin ile yan yana yazmışsın o'nu dahi?)
Buyurdu: (Evladından biridir ki ya Âdem!
Yaratmadım bir kişi, O'ndan daha mükerrem.)
Henüz ayaklarına gelmemişti ki ruhu,
Doğrularak, ayağa kalkmayı etti arzu.
Bu yüzden Hak teâlâ buyurdu ki Kur'anda:
(İnsan, çok aceleci halk oldu zamanında.)
Ve vermemiş idi ki ruhunu bedenine,
Şöyle ferman buyurdu, cümle meleklerine:
(Ey melekler, çamurdan, insan halk edeceğim.
Önce cansız bir kalıp, sonra ruh vereceğim.
Ne zaman ki ruhunu verirsem bedenine,
Siz secdeye kapanın hürmet için kendine.)
Vakta ki ruh verilip, kalktı Âdem Peygamber,
Secdeye kapandılar, ona cümle melekler.
Habibullahın nuru, alnında parlıyordu.
O yüzden meleklere, bu secde emrolundu.
Tek bir kişi var idi lakin secde etmeyen.
O da, İblis idi ki, tard oldu ebediyyen.
Melekler, beşyüz sene kalarak o secdede,
Kalkınca gördüler ki, sırf etmemiş o secde.
Emre uyduklarından, hamd ettiler Allah’a.
Secdeye kapandılar şükür için bir daha.
Yaptığı içindir ki melekler iki secde,
Beş vakit namazda da, emr oldu bu şekilde.
Onların arasında, İblis idi ki bir tek,
Emri dinlememişti, bir an kibirlenerek.
Şöyle sual eyledi, ona Rabbil-alemin:
(Ey mel'un, sen ne için secdeye eğilmedin?)
Cevabında dedi ki: (Hayırlıyım ben o'ndan.
Beni Nar’dan yarattın, o'nu ise Çamur’dan.)
O, gurur ve kibrinden secde etmedi diye,
Duçar oldu malesef, gadab-ı ilahiye.
Allah’ın bir emrini, icra etmediğinden,
Lânetlenip kovuldu huzur-u ilahiden.
İblis, Hak teâlâya eyledi ki şöyle arz:
(Kıyamet gününe dek, mühlet ver bana biraz.)
Hak teâlâ verince bu mühleti İblis'e,
O zaman da Allah’a, dedi ki: (Öyle ise,
Kullarının yoluna gidip oturacağım.
Onlara, dört cihetten musallat olacağım.
Onlara şirin, güzel, gösterip haramları,
Her an saptıracağım, doğru yoldan onları.
Emirlerine uyan halis kulların hariç,
Elimizden kurtulan, bir kimse bulunmaz hiç.)
Abdüllatif Uyan
İblis secde etmedi
Vakta ki ruh bedene girer girmez, o saat,
Dimağa te'sir edip, önce o buldu hayat.
Yayıldı daha sonra, el, kol ve bacağına.
Her nereye gittiyse, kavuştu o yer cana.
Gözüne ulaşıp da, etrafını görünce,
Arş-ı âlâya baktı, her şeyden daha önce.
“Lâ ilahe illallah, Muhammed Resulullah”.
Yazısını görünce, merak etti o nagah.
Ve sordu ki: (Muhammed, kim ola ki ilahi!
İsmin ile yan yana yazmışsın o'nu dahi?)
Buyurdu: (Evladından biridir ki ya Âdem!
Yaratmadım bir kişi, O'ndan daha mükerrem.)
Henüz ayaklarına gelmemişti ki ruhu,
Doğrularak, ayağa kalkmayı etti arzu.
Bu yüzden Hak teâlâ buyurdu ki Kur'anda:
(İnsan, çok aceleci halk oldu zamanında.)
Ve vermemiş idi ki ruhunu bedenine,
Şöyle ferman buyurdu, cümle meleklerine:
(Ey melekler, çamurdan, insan halk edeceğim.
Önce cansız bir kalıp, sonra ruh vereceğim.
Ne zaman ki ruhunu verirsem bedenine,
Siz secdeye kapanın hürmet için kendine.)
Vakta ki ruh verilip, kalktı Âdem Peygamber,
Secdeye kapandılar, ona cümle melekler.
Habibullahın nuru, alnında parlıyordu.
O yüzden meleklere, bu secde emrolundu.
Tek bir kişi var idi lakin secde etmeyen.
O da, İblis idi ki, tard oldu ebediyyen.
Melekler, beşyüz sene kalarak o secdede,
Kalkınca gördüler ki, sırf etmemiş o secde.
Emre uyduklarından, hamd ettiler Allah’a.
Secdeye kapandılar şükür için bir daha.
Yaptığı içindir ki melekler iki secde,
Beş vakit namazda da, emr oldu bu şekilde.
Onların arasında, İblis idi ki bir tek,
Emri dinlememişti, bir an kibirlenerek.
Şöyle sual eyledi, ona Rabbil-alemin:
(Ey mel'un, sen ne için secdeye eğilmedin?)
Cevabında dedi ki: (Hayırlıyım ben o'ndan.
Beni Nar’dan yarattın, o'nu ise Çamur’dan.)
O, gurur ve kibrinden secde etmedi diye,
Duçar oldu malesef, gadab-ı ilahiye.
Allah’ın bir emrini, icra etmediğinden,
Lânetlenip kovuldu huzur-u ilahiden.
İblis, Hak teâlâya eyledi ki şöyle arz:
(Kıyamet gününe dek, mühlet ver bana biraz.)
Hak teâlâ verince bu mühleti İblis'e,
O zaman da Allah’a, dedi ki: (Öyle ise,
Kullarının yoluna gidip oturacağım.
Onlara, dört cihetten musallat olacağım.
Onlara şirin, güzel, gösterip haramları,
Her an saptıracağım, doğru yoldan onları.
Emirlerine uyan halis kulların hariç,
Elimizden kurtulan, bir kimse bulunmaz hiç.)
Abdüllatif Uyan
