Off off! Aşık olmak ne kadar kötü bir şey. Bu dünyada aşık olmayan insan tanımıyorum veya aşık olup da acı çekmeyen insan tanımıyorum. Her insan aşk acısı çekiyor
Bir gün otobüste biriyle tanıştım. Arkadaş olduk. Sonra çıkmaya başladık. Her şey çok güzel gidiyordu.
Buluşmalarda hep çiçek getirirdi. Birgün bir kız yüzünden ayrıldık. Ne kadar üzüldüğümü belli etmesem de en sonunda patladım.
Bi’ baktımki o başka kızla çıkıyor. Ben de sinirli bir kız olduğum için iki gün boyunca üzüldüm ama sonra ona inat ben de başkasıyla çıkmaya başladım.
Yine aşık oldum. Onla da günler güzel geçiyordu. Ama bu çocuğun arkadaşı yalan söyleyip, çocuğu benden soğuttu.
Ne kadar yalvarsam da yakarsam da gelmedi. Yani inanmadı.
Hep onun peşinde koşuyorum diye arkadaşlarım bana ”Sen çok salaksın” deyip duruyorlardı. Ben de bu sözler karşısında biraz üzüldükten sonra başka çocuğa aşık oldum. Yani ben öyle sanıyordum.
Gerçek aşkı onda bulduğumu sanmıştım. Ama o şerefsiz de bıraktı beni.
En sonunda ben hayattan bıktım. Önüme gelene bağırıyorum. Annemi falan hiç saymıyorum. Küfürler savurup duruyorum. Serseri gibi sokakta geziyorum. Siyah siyah kıyafetler giyinmeye başladım.
Hayattan bezmiş bir haldeydim. Yetmedi kollarıma faça çekmeye başladım. Yaralar geçtikçe ben faça çekiyorum. Tabi her ayrıldığımda faça çektiğimden de bahsetmedim.
Aileme durmadan yalan söylüyorum. Daha neler neler yapmadım ki. Şimdi bu yaptıklarım için diyorum ki ne kadar aptalmışım.
Şimdi bomboşum ve rahatım. Artık aşık olmayı kendime yasakladım. En iyisini yaptığımdan da eminim.
Benim yaptıklarımı sakın yapmayın. Ben hatamı anladım. Şimdi bunu okuyanların da beni görüp ibret almalarını isterim. Benim yaptığım bu hataya düşmemelerini isterim.
O acılardan bana kalan tek acı sinirimin hiç geçmemesi. Hele hele erkeklere karşı bu sinirle yaşamaktan nefret ediyorum ama elimde değil ne yapayım, bu acıların izi kaldı.
Lanet olsun aşkı ziyan edenlere.
Bir gün otobüste biriyle tanıştım. Arkadaş olduk. Sonra çıkmaya başladık. Her şey çok güzel gidiyordu.
Buluşmalarda hep çiçek getirirdi. Birgün bir kız yüzünden ayrıldık. Ne kadar üzüldüğümü belli etmesem de en sonunda patladım.
Bi’ baktımki o başka kızla çıkıyor. Ben de sinirli bir kız olduğum için iki gün boyunca üzüldüm ama sonra ona inat ben de başkasıyla çıkmaya başladım.
Yine aşık oldum. Onla da günler güzel geçiyordu. Ama bu çocuğun arkadaşı yalan söyleyip, çocuğu benden soğuttu.
Ne kadar yalvarsam da yakarsam da gelmedi. Yani inanmadı.
Hep onun peşinde koşuyorum diye arkadaşlarım bana ”Sen çok salaksın” deyip duruyorlardı. Ben de bu sözler karşısında biraz üzüldükten sonra başka çocuğa aşık oldum. Yani ben öyle sanıyordum.
Gerçek aşkı onda bulduğumu sanmıştım. Ama o şerefsiz de bıraktı beni.
En sonunda ben hayattan bıktım. Önüme gelene bağırıyorum. Annemi falan hiç saymıyorum. Küfürler savurup duruyorum. Serseri gibi sokakta geziyorum. Siyah siyah kıyafetler giyinmeye başladım.
Hayattan bezmiş bir haldeydim. Yetmedi kollarıma faça çekmeye başladım. Yaralar geçtikçe ben faça çekiyorum. Tabi her ayrıldığımda faça çektiğimden de bahsetmedim.
Aileme durmadan yalan söylüyorum. Daha neler neler yapmadım ki. Şimdi bu yaptıklarım için diyorum ki ne kadar aptalmışım.
Şimdi bomboşum ve rahatım. Artık aşık olmayı kendime yasakladım. En iyisini yaptığımdan da eminim.
Benim yaptıklarımı sakın yapmayın. Ben hatamı anladım. Şimdi bunu okuyanların da beni görüp ibret almalarını isterim. Benim yaptığım bu hataya düşmemelerini isterim.
O acılardan bana kalan tek acı sinirimin hiç geçmemesi. Hele hele erkeklere karşı bu sinirle yaşamaktan nefret ediyorum ama elimde değil ne yapayım, bu acıların izi kaldı.
Lanet olsun aşkı ziyan edenlere.
