’Cocuk olmak istiyorum’’ diyorum kimseler duymadan, içten içe…
Ne tuhaf ! Küçükken, hep büyümek isterdim…
Büyümek ve her istedigimi yapabilmek…
Şimdilerde ne cok gülüyorum, o zamanlar içten gelen istegime..
Bir zamanlar 18 yasında olmak, ne kadar büyük birseydi benim icin !
Sanki hayat degişecekmiş gibi bekledim dogdugum günü…
Ve birgün o gün geldi, artık 18 yasındaydım…
Ne degişti?
Hiçbirsey…Koca bir hicbirsey…
Hoş neyin degişmesini bekliyordum ki?
Cevap isteme, cevabım yok!
Masumdu tüm duygular ozaman…
Ne cok aglardım…
Kimseler görmezdi gözyaslarımı……
Daha cocukken , hayallerimi cebime koyup, unutmustum rüyalarımı…
Olgun, sorumluluk sahibi, ne yapması gerektigini bilmesi gereken kücük bir kız…
Herseyi taa ozamanlarda bile içime atardım…
Kendi içimde çözmeye calısmak yapmaya calıstıgım en zor davranıstı belki de…
Sevgimi belli edemez, hep kacardım sevgi gösterisinde bulunanlardan…
Bu özellik hala benimle !
’Kelebek ‘’derlerdi bana arkadaslarım..
Ozaman sebebini anlayamazdım..
Şimdilerde anlıyorum..
Kelebekler cok narindir, en ufak birşeyde kırılırlar ya işte sebep bu !
Hiç kırılamazdım ki oysa…
Ne ozaman ne de şimdi!
Hep anlayıs ve sabırlı olmak bana yapışan hem en iyi hem en kötü özellik olsa gerek…
Şimdi 23 yasındayım…
Ve yine ne tuhaftır ki, büyüme istegim tersi bir hal aldı..
Artık küçülmek istiyorum…
Kapris yapmak, şımarmak istiyorum…!
Herseye gülmek, durup dururken aglamak…
Sokaklarda koşusturmak...
İçimde, kaygılara yer vermeden yasamak…
O an ne düşünüyorsam yapmak istiyorum belki de…
Ozamanlar ne yapsan cocuk oldugundan hoş görülür ya,
İşte ben o hoşgörüyü özlüyorum…
Bayramlarda sabahın erken saatlerinde herkesten önce kalkıp, bayramlıklarımı giymek, doyasıya seker yemek istiyorum…Ta ki babam ‘’dur kızım, dişlerin çürüyecek’’ diyene kadar…
Geceleri karanlıktan korkup, ısıgı söndürmeden uyumak istiyorum…
Yaramazlık yapıp, kacmak istiyorum annemden…
Birde annemin yanında uyumak istiyorum, sıcacık…
Sözün özü ; cocuk olmak istiyorum…
Büyümek ; kötüleri tanımakmıs…
Büyümek ; susmakmıs..
Büyümek ; caresizlige boyun egmekmiş..
Büyümek ; acıyı en derinlerde yasamak,
sonra o acı ile gülebilmekmiş..
Herseyi anlamakmıs büyümek..
Evet anlıyorum artık herseyi..
Ve anladıgıma, aglıyorum caresizce…
Şimdilerde küçükken sebepsiz yere akıttıgım gözyaslarımı özlüyorum..
Herkese küçük bana büyük gelen mutluluklarımı istiyorum..
Ben dilegimi geri aldım!
Cocuk olmak istiyorum…
Doyasıya cocuk olmak ...
Sevimli, mutlu, küçük bir kız cocugu…!
Bu mümkün mü?
alıntı
Ne tuhaf ! Küçükken, hep büyümek isterdim…
Büyümek ve her istedigimi yapabilmek…
Şimdilerde ne cok gülüyorum, o zamanlar içten gelen istegime..
Bir zamanlar 18 yasında olmak, ne kadar büyük birseydi benim icin !
Sanki hayat degişecekmiş gibi bekledim dogdugum günü…
Ve birgün o gün geldi, artık 18 yasındaydım…
Ne degişti?
Hiçbirsey…Koca bir hicbirsey…
Hoş neyin degişmesini bekliyordum ki?
Cevap isteme, cevabım yok!
Masumdu tüm duygular ozaman…
Ne cok aglardım…
Kimseler görmezdi gözyaslarımı……
Daha cocukken , hayallerimi cebime koyup, unutmustum rüyalarımı…
Olgun, sorumluluk sahibi, ne yapması gerektigini bilmesi gereken kücük bir kız…
Herseyi taa ozamanlarda bile içime atardım…
Kendi içimde çözmeye calısmak yapmaya calıstıgım en zor davranıstı belki de…
Sevgimi belli edemez, hep kacardım sevgi gösterisinde bulunanlardan…
Bu özellik hala benimle !
’Kelebek ‘’derlerdi bana arkadaslarım..
Ozaman sebebini anlayamazdım..
Şimdilerde anlıyorum..
Kelebekler cok narindir, en ufak birşeyde kırılırlar ya işte sebep bu !
Hiç kırılamazdım ki oysa…
Ne ozaman ne de şimdi!
Hep anlayıs ve sabırlı olmak bana yapışan hem en iyi hem en kötü özellik olsa gerek…
Şimdi 23 yasındayım…
Ve yine ne tuhaftır ki, büyüme istegim tersi bir hal aldı..
Artık küçülmek istiyorum…
Kapris yapmak, şımarmak istiyorum…!
Herseye gülmek, durup dururken aglamak…
Sokaklarda koşusturmak...
İçimde, kaygılara yer vermeden yasamak…
O an ne düşünüyorsam yapmak istiyorum belki de…
Ozamanlar ne yapsan cocuk oldugundan hoş görülür ya,
İşte ben o hoşgörüyü özlüyorum…
Bayramlarda sabahın erken saatlerinde herkesten önce kalkıp, bayramlıklarımı giymek, doyasıya seker yemek istiyorum…Ta ki babam ‘’dur kızım, dişlerin çürüyecek’’ diyene kadar…
Geceleri karanlıktan korkup, ısıgı söndürmeden uyumak istiyorum…
Yaramazlık yapıp, kacmak istiyorum annemden…
Birde annemin yanında uyumak istiyorum, sıcacık…
Sözün özü ; cocuk olmak istiyorum…
Büyümek ; kötüleri tanımakmıs…
Büyümek ; susmakmıs..
Büyümek ; caresizlige boyun egmekmiş..
Büyümek ; acıyı en derinlerde yasamak,
sonra o acı ile gülebilmekmiş..
Herseyi anlamakmıs büyümek..
Evet anlıyorum artık herseyi..
Ve anladıgıma, aglıyorum caresizce…
Şimdilerde küçükken sebepsiz yere akıttıgım gözyaslarımı özlüyorum..
Herkese küçük bana büyük gelen mutluluklarımı istiyorum..
Ben dilegimi geri aldım!
Cocuk olmak istiyorum…
Doyasıya cocuk olmak ...
Sevimli, mutlu, küçük bir kız cocugu…!
Bu mümkün mü?
alıntı