İçimdeki çok seslilik yoruyordu kaç zamandır ruhumu. Olur olmaz zamanlarda ben bunu hak etmedim naralarıyla,çığlık çığlığa uyanmaları adet edinmiş yüreğimden sıkılmıştım.
Sabredince geçer sanıyordum bu kabuslar,ben bana rest çekmişken şu zavallı yüreğim geçmeyi başaramadı aşkın sırat köprüsünden.Bulutları mesken eylediyse gözlerim hor görmesin kimse;kendimce haklı sebeplerim var,güldüğüme ne bakıyorsun ey gönül gülücüklerimde saklı sobelenmemiş acılarım var. Efkar basmıştı ayazın hakim olduğu gecelerimi.Yalnızdım,korkuyordum,savunmasızdım gecenin çıplak koynunda.Üstelik aklımda bin bir türlü düşünce hele bir tanesi var ki kes yüreğinin dilini diyor canice.Yürek aşk savaşında zaten mağlup,gururu serde değil yerde elinde kalan bir acı ağıt,varsın ben sıkılayım da yüreğim çığlık çığlığa söylesin şarkısını. Dudağımda yarım kalan söylenmemiş son sözümdür Baki olsa da ayrılık aşk her daim ölümsüzdür Bir başıma kaldığımda,avunmak için eski hatıralara aşererdim.Avunmanın en güzel yolunu bulmuştum kendimce.Mutluluğa sana yani beni yıkan yakan gülümseten ne kadar anı varsa hepsini aynı anda yaşamak arzusu dolardı içime.Yalnızlığa tahammül edemeyen bir ruhum vardı,güçsüz biçare görürdüm kendimi böyle zamanlarda.Eskimiş zamanların yıkık dökük hikayelerinin barındırdığı küflü,devrik bir cümleden farkım olmadığını hissederdim.Nasıl da korkardım bana müsaade gitme vaktidir artık dediğin anlarda.Ah bu ürkek çocuksuluğum,kimliğini yüreğinde yitirmiş halsiz hallerim
Ayrılıklar da sevdaya dahil, diyen şair ayrılığı gerçekten yaşamış mıdır,acısının ne olduğunu biliyor mudur? Bu kadar kolay kabullenilen bir duygu ise ayrılık neden hala yüreğim damla damla kanıyor.Ya ben sevdanın tanımını yanlış biliyorum ya da bu şair ayrılığın ne olduğunu bilmiyor. Geriye dönüp bakmak,eskileri anmak,gözyaşları içinde kabuslardan uyanmak,varlığına şükretmek yerine lanet okumak.İşte böyle,her sahnesinde ayrı bir dram yaşar yaşatır hikayem,yalnızlığın şarkısına her gece yüreğim vokal yapar.Dili olmadan şarkı söyleyebilmek kaç yüreğin harcıdır,böylesine büyük sevmek bilseniz ne dayanılmaz bir acıdır. Ben bir hata ettim,yüreğimin dilini kesince acılarım haykıramaz sandım. Acının,gözyaşının sesini duyurmak için dile ihtiyacı yokmuş geç de olsa anladım.. Her gece usanmadan,sıkılmadan,bıkmadan hep aynı şarkıda ağladım Varsın eller gönül yarası kapanır sansın
Kabuğun altında sevgili sen kanayansın
Sardunyalarım solmuş,bahçeme hüzün mü esti ben rüyalarda gezerken Gönül yarası derdine ne çok şeyi es geçmişim hayat benden geçip giderken
Mutluluğa insanın kendi gölgesiymiş en büyük karanlık,
Ebediyete kadardır bendeki bu nihavent makamındaki yalnızlık
