_emos_
Daimi Üye
İşte gökyüzü… Her zamanki gibi kapkaranlık yine… Ortasında bir Ay Işığı ve her yeri aydınlatıyor. Işığı o kadar güçlü ki odamın içine, yüreğime kadar giriyor adeta. Önce kırılıyorum ona ışığını sadece bana değil de tüm âleme yaydığı için. Fakat daha sonra bakıyorum ki bende onun tüm ışığını toplayabilmek için evreni kaplamışım. Ardından gökyüzünün, Gece’nin ta kendisi olduğum geliyor aklıma rahatlıyorum. İnsanların gördüğünün sadece yansımadan ibaret olduğunu anlıyorum çünkü.
Güneş, gündüz vakti bitip, tüm egemenliğini yitirdiği vakit ortaya çıkar Gece ile Ay’ı. Ama ne Gece tek başına bir anlam ifade eder, ne de onun üzerindeki yüce Ay. İkisi öyle güzel anlaşırlar ki sonucunda birbirini tamamlayan muhteşem bir ikili oluştururlar.
Gece der ki Ay’ına : ‘ Sensiz hiçbir anlamım yok. Büyük bir karanlıktan ibaretim. Boşluğun içinde koskocaman bir kara kediyim.’
Ay’da der ki Gece’sine : ‘ Sen olmasan kimin için ışırım. Kimi aydınlatır, kime gösteririm kendimi.’
Onların bu mutluluğu tüm evrene yansımış gibi, onları bir arada gören tüm insanlar da mutlu olur. İnsanlar o karanlıkta onları izleyip, hayret edilecek büyüklükteki birlikteliklerine şahit olurlar. Sevginin gerçek anlamını görürler. Kendileri de öyle olmak isterler. Gökyüzündeki yıldızlardan seçerler sonra birbirlerine adamak için.’ Bu benim yıldızım.’ Der erkek. Ve kadın devam eder : ‘Bu yanına gelen de benimki.’ Diye. Sanarlar ki tüm yıldızlar kendilerinin. Oysa Gece onların hepsini Ay’ına armağan etmiştir. İşte o andan itibaren asıl anlamını kazanmıştır yıldızlar. Ay’ın ışığının kendilerine vurmasıyla daha da önem kazanmışlardır ve bu birlikteliğin bir parçası olmanın sevincini yaşıyorlardır. Her gece, evrenin her bir köşesindeki her bir nesne de onlara uyum sağlıyordur. Bundan dolayıdır ki geceler aşkların merkezi olmuştur çoğunlukla. Çiftler Gece ile Ay’ını bu eşsiz ortamda izlerlerken onlardan yararlandıklarını sanırlar, fakat yanılırlar. Çünkü sadece ibret alırlar onlardan. Çünkü Gece kendini Ay’ına adamıştır ve Ay’da Gece’sine. Kimselere kendi sevgilerinden bir şeyler verme hevesinde değillerdir. Onların insanlara verebileceği tek şey:
Karanlık Gece’nin üzerine vuran esrarengiz ışıklı Ay’ın oluşturduğu MAVİ rengin huzurudur…
alıntı..
Güneş, gündüz vakti bitip, tüm egemenliğini yitirdiği vakit ortaya çıkar Gece ile Ay’ı. Ama ne Gece tek başına bir anlam ifade eder, ne de onun üzerindeki yüce Ay. İkisi öyle güzel anlaşırlar ki sonucunda birbirini tamamlayan muhteşem bir ikili oluştururlar.
Gece der ki Ay’ına : ‘ Sensiz hiçbir anlamım yok. Büyük bir karanlıktan ibaretim. Boşluğun içinde koskocaman bir kara kediyim.’
Ay’da der ki Gece’sine : ‘ Sen olmasan kimin için ışırım. Kimi aydınlatır, kime gösteririm kendimi.’
Onların bu mutluluğu tüm evrene yansımış gibi, onları bir arada gören tüm insanlar da mutlu olur. İnsanlar o karanlıkta onları izleyip, hayret edilecek büyüklükteki birlikteliklerine şahit olurlar. Sevginin gerçek anlamını görürler. Kendileri de öyle olmak isterler. Gökyüzündeki yıldızlardan seçerler sonra birbirlerine adamak için.’ Bu benim yıldızım.’ Der erkek. Ve kadın devam eder : ‘Bu yanına gelen de benimki.’ Diye. Sanarlar ki tüm yıldızlar kendilerinin. Oysa Gece onların hepsini Ay’ına armağan etmiştir. İşte o andan itibaren asıl anlamını kazanmıştır yıldızlar. Ay’ın ışığının kendilerine vurmasıyla daha da önem kazanmışlardır ve bu birlikteliğin bir parçası olmanın sevincini yaşıyorlardır. Her gece, evrenin her bir köşesindeki her bir nesne de onlara uyum sağlıyordur. Bundan dolayıdır ki geceler aşkların merkezi olmuştur çoğunlukla. Çiftler Gece ile Ay’ını bu eşsiz ortamda izlerlerken onlardan yararlandıklarını sanırlar, fakat yanılırlar. Çünkü sadece ibret alırlar onlardan. Çünkü Gece kendini Ay’ına adamıştır ve Ay’da Gece’sine. Kimselere kendi sevgilerinden bir şeyler verme hevesinde değillerdir. Onların insanlara verebileceği tek şey:
Karanlık Gece’nin üzerine vuran esrarengiz ışıklı Ay’ın oluşturduğu MAVİ rengin huzurudur…
alıntı..
