D
daniella777
Misafir
Biyolojik araştırmalar, ebeveyn ya da bakıcının yoğun ilgisizliğinin çocukların beyninde stres hormonun salgılanmasına yol açtığını ve bunun beyin gelişiminde oldukça ciddi hasarlara sebep olduğunu ortaya koyuyor.
Harvard Üniversitesi Çocuk Gelişimi Merkezinde, Jack P. Shonkoff ve ekibinin gerçekleştirdiği geniş çaplı biyolojik araştırmalar, ebeveyn ya da bakıcının yoğun ilgisizliğinin çocukların beyninde stres hormonun salgılanmasına yol açtığını ve bunun beyin gelişiminde oldukça ciddi hasarlara sebep olduğunu ortaya koyuyor. İlgi eksikliği sonucunda ilerleyen yaşlarda çocuklarda duygusal ve zihinsel yetersizliklerin görülmesine, özellikle bilişsel işlevlerde bozukluklara neden olabiliyor.
Çevresindekiler ile karşılıklı iletişim halinde olmak insanın doğasında var olan biyolojik bir ihtiyaç ve bu, dünyaya geldiğimiz andan itibaren başlıyor. Yakın bir geçmişe kadar, bebeklerin sosyal etkileşimde bulunamadıkları teorisi hâkimdi ama son yıllarda yapılan pek çok araştırma ve gerçekleştirilen deneyler bunun aksini ortaya koyuyor. Bebeğiniz konuşamıyor olsa da, etrafına bakmaya, incelemeye başladığı anda aklında meraklı düşünceler, hatta sorular oluşmaya başlıyor. Örneğin, Oregon Üniversitesi bilim adamı Philip Fisher, bebeklerin gördükleri bir şeyi merakla incelediğini fark ettiğimiz anda onun merakına karşılık vermenin ilgiyi ve iletişimi kuvvetlendireceğini belirtiyor. Massachusetts Üniversitesi Profesörü Edward Tronick'in gerçekleştirdiği bir deneyde, anne ilk önce bebeği ile oynuyor, ilgileniyor, ona gülüyor ve bebeğin çıkardığı seslere karşılık veriyor; daha sonra anneden bebeğinin karşısında boş bir ifadeyle heykel gibi durması ve hiçbir şekilde bebeğine karşılık vermemesi isteniyor. Deneyi izleyecek olursanız bebek annesinin tekrar kendisiyle ilgilenmesi için büyük bir çaba sarf ediyor; onunla göz teması kurmaya, onu güldürmeye, ilgisini bir yerlere çekmeye çalışıyor ancak bir süre sonra başarılı olamayınca sinirlenmeye ve çığlık atmaya başlıyor. (Still Face Experiment)
Harvard Üniversitesi'nin araştırmasını destekleyen bu deney, bebeklerin ilgisizlik anında stres altına girdiklerini görsel olarak da ortaya koyuyor. Bebeklerde sürekli ve yoğun miktarda stres hormonu salgılanması ise beynin kritik bölgelerinde bazı anahtar sinirlerde bağlantıların gerçekleşememesine yol açıyor. Bu durum ileriye dönük hasarlara, özellikle "kognitif bozukluklara" neden olabiliyor. Kognitif bozukluklara örnek vermek gerekirse, öğrenme kapasitesinde azalma, algı ve yönelimlerde bozukluk, matematik bozukluğu, muhakeme güçlüğü, görsel algılama güçlüğü, bellek problemleri, el ve yürüme becerilerinde bozukluklar gibi sorunlar.
Çoğumuz yoğun bir iş ve hayat temposu içinde koşturma halindeyiz, ben bazı akşamlar eve geldiğimde kendimi %20 bataryası kalmış bir telefon gibi hissediyorum, çoğu zaman o son enerjinin ancak %5'i kızıma kalabiliyor ve içten içe suçluluk hissettiğim doğru. Ne olursa olsun hiç birimiz süper kahraman değiliz ve çocukların ihtiyacı olan ilgiyi aile bireyleri arasında paylaşmak belki de tek çıkış yolumuz.
Ohio'da bir doktora öğrencisinin yaptığı araştırmaya göre çalışan anne babaların ebeveynlik sorumlulukları ve görev dağılımları incelenmiş ve 182 çift arasında yapılan araştırmada annelerin babalarla eşit hatta daha fazla yoğunlukta işleri olmasına rağmen işten geriye kalan zamanlarının %70'ini çocukları ile ilgili işlere harcadıklarını ortaya koymuş. Babalarda ise oran %50'nin altında kalmış. Şahsen Türk aile yapısındaki %'yi düşünemiyorum bile.
Evet, günümüzde belki babalar önceki nesillere göre çocuk bakımı konusunda oldukça ilerideler ama emin olun anneler de öyle. O yüzden ortada bir ilgi eksikliği varsa, anne ya da baba tek başına kusurlu olamaz düşüncesindeyim. Çocuklarımızın fiziksel ve zihinsel yönden iyi gelişmelerini istiyorsak, hepimizin ilgisi şart!
Harvard Üniversitesi Çocuk Gelişimi Merkezinde, Jack P. Shonkoff ve ekibinin gerçekleştirdiği geniş çaplı biyolojik araştırmalar, ebeveyn ya da bakıcının yoğun ilgisizliğinin çocukların beyninde stres hormonun salgılanmasına yol açtığını ve bunun beyin gelişiminde oldukça ciddi hasarlara sebep olduğunu ortaya koyuyor. İlgi eksikliği sonucunda ilerleyen yaşlarda çocuklarda duygusal ve zihinsel yetersizliklerin görülmesine, özellikle bilişsel işlevlerde bozukluklara neden olabiliyor.
Çevresindekiler ile karşılıklı iletişim halinde olmak insanın doğasında var olan biyolojik bir ihtiyaç ve bu, dünyaya geldiğimiz andan itibaren başlıyor. Yakın bir geçmişe kadar, bebeklerin sosyal etkileşimde bulunamadıkları teorisi hâkimdi ama son yıllarda yapılan pek çok araştırma ve gerçekleştirilen deneyler bunun aksini ortaya koyuyor. Bebeğiniz konuşamıyor olsa da, etrafına bakmaya, incelemeye başladığı anda aklında meraklı düşünceler, hatta sorular oluşmaya başlıyor. Örneğin, Oregon Üniversitesi bilim adamı Philip Fisher, bebeklerin gördükleri bir şeyi merakla incelediğini fark ettiğimiz anda onun merakına karşılık vermenin ilgiyi ve iletişimi kuvvetlendireceğini belirtiyor. Massachusetts Üniversitesi Profesörü Edward Tronick'in gerçekleştirdiği bir deneyde, anne ilk önce bebeği ile oynuyor, ilgileniyor, ona gülüyor ve bebeğin çıkardığı seslere karşılık veriyor; daha sonra anneden bebeğinin karşısında boş bir ifadeyle heykel gibi durması ve hiçbir şekilde bebeğine karşılık vermemesi isteniyor. Deneyi izleyecek olursanız bebek annesinin tekrar kendisiyle ilgilenmesi için büyük bir çaba sarf ediyor; onunla göz teması kurmaya, onu güldürmeye, ilgisini bir yerlere çekmeye çalışıyor ancak bir süre sonra başarılı olamayınca sinirlenmeye ve çığlık atmaya başlıyor. (Still Face Experiment)
Harvard Üniversitesi'nin araştırmasını destekleyen bu deney, bebeklerin ilgisizlik anında stres altına girdiklerini görsel olarak da ortaya koyuyor. Bebeklerde sürekli ve yoğun miktarda stres hormonu salgılanması ise beynin kritik bölgelerinde bazı anahtar sinirlerde bağlantıların gerçekleşememesine yol açıyor. Bu durum ileriye dönük hasarlara, özellikle "kognitif bozukluklara" neden olabiliyor. Kognitif bozukluklara örnek vermek gerekirse, öğrenme kapasitesinde azalma, algı ve yönelimlerde bozukluk, matematik bozukluğu, muhakeme güçlüğü, görsel algılama güçlüğü, bellek problemleri, el ve yürüme becerilerinde bozukluklar gibi sorunlar.
Çoğumuz yoğun bir iş ve hayat temposu içinde koşturma halindeyiz, ben bazı akşamlar eve geldiğimde kendimi %20 bataryası kalmış bir telefon gibi hissediyorum, çoğu zaman o son enerjinin ancak %5'i kızıma kalabiliyor ve içten içe suçluluk hissettiğim doğru. Ne olursa olsun hiç birimiz süper kahraman değiliz ve çocukların ihtiyacı olan ilgiyi aile bireyleri arasında paylaşmak belki de tek çıkış yolumuz.
Ohio'da bir doktora öğrencisinin yaptığı araştırmaya göre çalışan anne babaların ebeveynlik sorumlulukları ve görev dağılımları incelenmiş ve 182 çift arasında yapılan araştırmada annelerin babalarla eşit hatta daha fazla yoğunlukta işleri olmasına rağmen işten geriye kalan zamanlarının %70'ini çocukları ile ilgili işlere harcadıklarını ortaya koymuş. Babalarda ise oran %50'nin altında kalmış. Şahsen Türk aile yapısındaki %'yi düşünemiyorum bile.
Evet, günümüzde belki babalar önceki nesillere göre çocuk bakımı konusunda oldukça ilerideler ama emin olun anneler de öyle. O yüzden ortada bir ilgi eksikliği varsa, anne ya da baba tek başına kusurlu olamaz düşüncesindeyim. Çocuklarımızın fiziksel ve zihinsel yönden iyi gelişmelerini istiyorsak, hepimizin ilgisi şart!
