Nefret, unutamamanın acısıdır aslında. Kinden, öfkeden bir türlü kaçamaz insan, hala kanıyorsa yüreği!
Her aşkın arkası karışıktır biraz, verilecek hesapların listesi durur cebimizde. Biz bir şeye çok kırgınızdır ama neye?
Onca zaman, onca emek, kaybolmuş yıllar, ihanet duygusu, son ve bitiş, hepsi iç içedir. Ne büyük bir zaman kaybı olduğunu düşünürüz, soğuyunca yüreğimiz. Pişmanlıklarla dolar kalbin en derin yeri; o zaman deli gibi sevdiğimizden, şimdi nefret ederiz.
Hatayı üstümüze almayı bilmeyiz. Suç hep karşıdakinindir çünkü içimiz kırgındır. Biz onun uğrunda neler vermişizdir, o bizim kıymetimizi bilememiştir. Ne yanlış insanları severiz, ne yanlış insanlarla sevişiriz geceler boyu!
Bunların suçunu aşka yüklemek ise, işin kolay kısmıdır. Bir küseriz aşka, bir daha sevmemeye yemin ederiz. Aşkın günahı neyse?
Aşka küsenin gideceği fazla yol yoktur. Aşka inancı kaybetmek; kendi cezanı kesip, kalemi kırmak demektir. Kaç yıl verdiyse yüreğe içimizdeki hakim, o kadar zaman tutuklu kalırız bedenimizin içinde.Aradan kim bilir ne kadar geçer, bir daha aşık olmamaya yemin etmişlerin çoğu, bir çift göze kapılıverirler. Kalp tekrar atar! Ölmek ve yeniden hayata dönmek gibi; yüzümüzün rengi, gözümüzün feri geri gelir.
Yüreğimizde ne kadar büyütürsek nefreti, bir vakit sevdiğimiz o insana ne kadar bilenirse yüreğin bıçağı, o kadar kendimizi kirletiriz. Kinin ve öfkenin verdiği zararı, o kişi bile bize verememiştir üstelik!
Bitmiş bir aşkın ardından elbette acısını çekmelidir gönül, çekmeden geçmez! Her ayrılık bir çeşit ölümdür, ölümün bile kırkı çıksın diye beklenir. Ancak uzarsan insanın hayattan kopması, iş nefrete, kine dönüşür.
Ne gereksiz nefretler yüklemek lazım yüreğe, ne acıyı uzatmak! Aşka da küsmemeli her darbede, hata aşkın kendide değil; bizde, seçimlerimizde! Yanlıştan gidilir doğrunun yoluna, her hata bir derstir anlayabilene. Bir dahakine daha iyi ve daha olgun bir sevdayı seçebilmeyi öğrenmeli kalp; yoksa sen aşka küsmüşsün, aşkın da çok .
Candan Ünal
