Son yağmur damlasına…
Bu şehir hayırsız; ne toprağı, ne insanı ne de bakışları hayırlıdır… Nemli gözlerle baktığım son çırpınışları anımsadım, çocukluğumda ki ölene kadar beraberiz dediğim dokunuşları özledim, azat ettiğim ama aslında kukladan ibaret olan oyuncaklarımı bekledim bu hayırsız şehirden… Umut yeşerir mi bilmem ama çıktık yola bir kere peşime bulutları da katarak, hızlı adımlarla… Gökyüzünü en son gördüğümde yolda rahatça dolaşıyordum serserice; elim cepte, gömleğin bir tarafı pantolonun üstüne doğru atılmış, kartal gibi bakışlar ile etrafı süzdüğüm vakitler o zamanlar… Evden karşı bakkala gidene kadar sırılsıklam oluyordum ordan düşünün…
Şimdi mi?..
Üç nokta yan yana en iyi cevap buna!..
Üç’ten açılmışken söz Üç günde biten hayatların anlamı olmalı mı düşündüm içimden… Ya da Rüzgâr’a kapılmalı mı insan, kendini bırakmalı mı hoyratça onun kollarına kendisini… Farz et damlalara kavuşacaksın o sarılmayla, sırılsıklam olmanın hazzını tadacaksın ya da üçüncü günün sonunu göreceksin kim bilir!..
Bu binalar mı sığınak bana yoksa ben mi sığdırmaya çalışıyorum onları bu dünya’ya… Dünya küçük, hayat kısa, pilimiz zayıf yarı yolda bırakıyor bizi… Medet umar olduk yalancılardan ve çabucak geçen zamandan… Kahretsin güneş’e, dedim içimden yine mi açtın sen… Silahları savururken parmaklar kelimelere, ben donakaldım hüznümün içinde… Rehavete kapıldı sonuçlar ve egolar… Bıkan ben, yeniden yaralanan ben ve yine cümleler içinde boğulan ben…
Asileşmeye ramak kala yetişti imdadıma… İlk önce toprak çıkardı aşkın tadını… Sonra hayat nefes aldı bir yudum ondan… Bana da bırakın desem de açlığın verdiği körlük yüzünden doyamadım getirilenlere… Ve en sonunda bana kaldı bir demet… Aşkımı ona sundum, içimdekileri ona döktüm ve onunla hayat buldum…
O kim miydi?..
O Son yağmur damlasıydı…
