İlk bu konuyla ilgili mail geldiğinde yüreğimde bir ağırlık ve acı hissettim demek isterdim fakat öyle olmadı. Uzun bir süre düşünemedim yazamadım; çünkü o çocuğun acısını anlamak korkusunu hissetmek! Olabilir miydi? Bilmiyorum! Ama bir şeyden çok emindim inanılmaz bir öfke hissediyordum. Baba denen adama duyduğum hisleri tarif edemem. Ama anne denen kadına kızgınlığım..! Biliyorum bunu dememem gerekiyor ama gerçek bu. Elbette doktoralarını yapmış insanlar sen de öfkeni kontrol edemezsen diyebilir ama edemedim işte. Galiba bu konuda zayıfım veya değilim başka nasıl açıklayabilirim bilmiyorum. Belki siz bir açıklama getirebilirsiniz.
Öncelikle çok uzun bir yazıyı kısaltarak anlatacağım:
çocuk, öğrenci, akşam yorgun ve uyuyor. Baba, alkollü gece eve geliyor ve çocuğun yatağına girip taciz ediyor. Çocuk korkmuş. Ve diyor ki:
"Farkında değilmiş gibi davrandım, uyanmış gibi yaptım babam durdu, bu kez o uyuyor gibi yaptı" diyor yazısında. "Ben de uyuyor numarası yaptım ama o tekrar devam etti. Yine bir şey yokmuş gibi yaptım ve kalktım sanki banyoya gidermiş gibi. Ve odadan çıktım. Çok korkmuştum, anlayamıyordum. Annem bizi izliyormuş, -niye gelmedi yardımıma onu da anlamadım ama- kapıda bana 'Sen ne yapıyorsun?' deyip beni suçladı."
Annenin öfkesinin sebebi, hakikaten karşı koymamış diye mi? Sanki başına böyle bir şey gelse o karşı koyabilirmiş gibi... Sonra devam ediyor yazı:
"Annem hayatımı cehenneme çevirdi. Bırakın evden dışarı çıkmam, balkona bile çıkmam yasaklandı. Okulu zorla da olsa bitirdim. Zorla diyorum çünkü annem göndermiyordu". Ve devam ediyor: "Üniversiteye gidersem kurtulurum diyordum ama izin vermediler. Korkuyorlardı birine anlatırım diye belki, ama anlatamazdım. Çünkü ben de acaba gerçekten ben mi bir şey yaptım diye düşünmeye başlamıştım, çok utanıyordum, çok korkuyordum. Zorla çalışmaya başladım gitmek için başka şansım yoktu çünkü delirecektim. Şimdi evde yemek yememe, çamaşırlarımı yıkamama, banyo yapmama izin vermiyorlar. Gitmek istedim. Henüz param yok. Bir ev tutacak para biriktirdiğimde gideceğim. Ama o zamana kadar aklımı kaçırmaktan korkuyorum. En iyisi kim olursa olsun bir evlilik yapıp buradan kurtulmak diyorum" demişti.
Şimdi hadi bakalım söyleyin! Siz ne hissettiniz? Öfke mi? Acı mı? Kim bilir belki o çocuk gibi korku!
Burada kim suçlu? Çocuk mu? Anne böyle düşünüyor. Hadi canım mı dediniz? Çok mu kızgınlık hissettiniz? En az baba kadar o anne de mi suçlu? "Bunların öz anne baba olduklarını düşünmüyorum" demeyin, çocuk dememiş çünkü.
Allah korusun ya bizim başımıza gelse diyorum ama!!! Bilmiyorum gerçekten, ya siz?
Galiba biraz da korku benimki ama tamamen onun durumundaki çocuklar için. Ya siz o korkuyu hissettiniz mi?
Burada asla suçu olmayan tek kişi o çocuk mu dediniz? Ne olursa olsun ailenin görevi çocuğu kötülükten, yanlıştan korumak değil midir? En büyük günah babanın değilse kimin? Çocuk ne yaparsa yapsın, annenin onu suçlaması, babayla aynı günahı paylaşması demek değil mi?
Lütfen çocuk hakkında asla olumsuz yorum yapmayın. Ama anne baba...
Unutmadan iyi haberi de vereyim:
Son mailinde, "iyileşeceğim" diyordu. Gideceğim bir doktora. Yaşımın önemi yok der gibiydi satırları. Çünkü o büyüdü artık. Ben de inanıyorum; o çok şey başaran, güçlü bir kız ve iyileşecek.
Öncelikle çok uzun bir yazıyı kısaltarak anlatacağım:
çocuk, öğrenci, akşam yorgun ve uyuyor. Baba, alkollü gece eve geliyor ve çocuğun yatağına girip taciz ediyor. Çocuk korkmuş. Ve diyor ki:
"Farkında değilmiş gibi davrandım, uyanmış gibi yaptım babam durdu, bu kez o uyuyor gibi yaptı" diyor yazısında. "Ben de uyuyor numarası yaptım ama o tekrar devam etti. Yine bir şey yokmuş gibi yaptım ve kalktım sanki banyoya gidermiş gibi. Ve odadan çıktım. Çok korkmuştum, anlayamıyordum. Annem bizi izliyormuş, -niye gelmedi yardımıma onu da anlamadım ama- kapıda bana 'Sen ne yapıyorsun?' deyip beni suçladı."
Annenin öfkesinin sebebi, hakikaten karşı koymamış diye mi? Sanki başına böyle bir şey gelse o karşı koyabilirmiş gibi... Sonra devam ediyor yazı:
"Annem hayatımı cehenneme çevirdi. Bırakın evden dışarı çıkmam, balkona bile çıkmam yasaklandı. Okulu zorla da olsa bitirdim. Zorla diyorum çünkü annem göndermiyordu". Ve devam ediyor: "Üniversiteye gidersem kurtulurum diyordum ama izin vermediler. Korkuyorlardı birine anlatırım diye belki, ama anlatamazdım. Çünkü ben de acaba gerçekten ben mi bir şey yaptım diye düşünmeye başlamıştım, çok utanıyordum, çok korkuyordum. Zorla çalışmaya başladım gitmek için başka şansım yoktu çünkü delirecektim. Şimdi evde yemek yememe, çamaşırlarımı yıkamama, banyo yapmama izin vermiyorlar. Gitmek istedim. Henüz param yok. Bir ev tutacak para biriktirdiğimde gideceğim. Ama o zamana kadar aklımı kaçırmaktan korkuyorum. En iyisi kim olursa olsun bir evlilik yapıp buradan kurtulmak diyorum" demişti.
Şimdi hadi bakalım söyleyin! Siz ne hissettiniz? Öfke mi? Acı mı? Kim bilir belki o çocuk gibi korku!
Burada kim suçlu? Çocuk mu? Anne böyle düşünüyor. Hadi canım mı dediniz? Çok mu kızgınlık hissettiniz? En az baba kadar o anne de mi suçlu? "Bunların öz anne baba olduklarını düşünmüyorum" demeyin, çocuk dememiş çünkü.
Allah korusun ya bizim başımıza gelse diyorum ama!!! Bilmiyorum gerçekten, ya siz?
Galiba biraz da korku benimki ama tamamen onun durumundaki çocuklar için. Ya siz o korkuyu hissettiniz mi?
Burada asla suçu olmayan tek kişi o çocuk mu dediniz? Ne olursa olsun ailenin görevi çocuğu kötülükten, yanlıştan korumak değil midir? En büyük günah babanın değilse kimin? Çocuk ne yaparsa yapsın, annenin onu suçlaması, babayla aynı günahı paylaşması demek değil mi?
Lütfen çocuk hakkında asla olumsuz yorum yapmayın. Ama anne baba...
Unutmadan iyi haberi de vereyim:
Son mailinde, "iyileşeceğim" diyordu. Gideceğim bir doktora. Yaşımın önemi yok der gibiydi satırları. Çünkü o büyüdü artık. Ben de inanıyorum; o çok şey başaran, güçlü bir kız ve iyileşecek.
