Çoğumuz bazı dönüm noktalarında kendimize şu soruyu sormuşuzdur “gerçekten yapmak istediğim şeyleri mi yapıyorum?” Yaşadığımız dönüm noktaları ne olursa olsun, (önemli bir hastalık, sevdiğimiz birinin ölümü…) bize silkinme ve gerçek hedeflerimizi belirleme fırsatı verdikleri bir gerçek. Bu dönüm noktalarında şunları fark ederiz; - bizi kuşatan durumlar ve insanların varlığı - ufak tefek işlerin çokluğu ve ağırlığı - yapmadıklarımızın suçluluğu - yaptıklarımızdan alamadığımız zevk - yitirilen zamanlar Hayatın akışı içerisinde günlerini sadece yapacağı işleri planlayıp-yaparak geçirenler olduğu gibi, kendisine birtakım hedefler belirleyerek, planlar yaparak ve denetleyerek geçirenlerde vardır. Şu an yaptığımız, hatta yapmak zorunda olduğumuz işlerle kuşatıldığımız bir gerçek. Asıl sorun yapmakta olduğumuz işlerle, yapmak istediğimiz işler arasında derin bir uçurumun olduğudur. Önemli olan az zamanda daha çok iş yapmak değil yapmak istediklerimizle neyi hedeflediğimizi bilmektir. Yaptığımız işlerde aciliyet her zaman ön plana geçer. Acil gördüğümüz işin bizim için ne derece önemli olduğunu sorgulamayız çoğu zaman. Bizim için önemli olan işlerse, diğer işler gibi aciliyeti olmadığı için tarafımızdan yapılmayı beklerler. Acil işler gibi öncelikli değildirler. Çoğu zaman bizim için önemli işlerin kendilerini gösterebilmeleri için bazı dönüm noktalarının yaşanması gerekliliği çok acı bir durumdur. Neden hayatımız için önemli, anlamlı, olumlu sonuçlar alacağımız bu işleri hep erteleriz? Başarılarla ve ilerlemelerle dolu hayatımızda geldiğimiz noktada tatmin olmayışımız, mutluluğu yakalayamayışımız, hep baskın olan tarafı, yani acil işleri yapmamızdan kaynaklanmaktadır. Konunun bizi getirdiği noktayı şu şekilde özetleyebiliriz; Zaman geçiyor! Planlarımız, acil işlerimiz, başarılarımız geçen zamanla birlikte kaybolup gidiyor. Peki biz kaybolmayan ve bizden sonrada kaybolmayacak neler bırakıyoruz geriye?
alıntı..
alıntı..
