Dün akşam ki öfkem geçti sakinlestim sadece durgun ve yorgun hislerimle kaldım. 1 adim daha geri atmış oldum. Keşke o zamanlar da kendimi sokağa atsam diyorum ama henüz yapamıyorum eskiden yapardım şimdi daha çok eve bağımlı oldum evde olup hiç çıkmama isteği sardı içimi. Bu seferde yenildim ve nutellanin tadını gerçekten sevmediğimi biliyorum ve ben hazır kekin de tadını sevmiyorum bu çok net. Tamamen kimyasal bir tadı var di çok kotuydu ama yine de yedim üzgünüm. Içimde duygular dalga dalga geliyor sanki hüzün mutluluk öfke kızgınlık her dalgada biraz daha yorgun oluyorum. Yemek benim için sığınma şekli gibi. Sakinleştirici gibi kendimi savunmama yardım ediyor.
