Yine ayrılığın sirenleri çalıyor her yanımda, ne yaptıysam olmadı, birşeyler yanlış gitti. Bilmiyorum belki yanlış giden tek şey benim aktığım, akmaya çalıştığım bu yoldu... Senden önce aşkın varlığından bile haberim yoktu. Sonra sen geldin, ilk zamanlar herşey yeni bir başlangıç gibiydi, sıradan bir başlangıç. Gözlerde ışıltılar, parıltılar, dudaklarda tebessümlerin eksik olmadığı anlardı bunlar, sonra giderek bağlandığımı, giderek sensiz olamadığımı farkettim, yavaş yavaş sen olmuş, her şeye sen gözüyle bakar olmuştum... mutluluktan uçuyordum. Seninleyken zaman hiç geçmesin, akşam hiç olmasın, hiç ayrılmayalım, sabah görüşecek olsak bile bugün hiç sona ermesin temennisiyle dolaştığım zamanları yaşıyordum... Yanımda olmadığın zaman, telefonumun her çalışında arayanın sen olması için dua ediyordum, Herşey o kadar mükemmel, herşey o kadar rayında gidiyordu ki, ben mutluluğumun gözlerimden okunmasına öylesine alışmıştım ki, artık içimde taşıdığım bu mutluluğun beni hiç terketmeyeceği hayaliyle yaşar olduğumun farkındaydım.... Ama birşey vardı içten içe birşeyleri öldüren, birşeyleri tüketen, beni bitiren... Yokluğunu kabullenmek zorunda kalmak. Zaman içinde kaybolmak vardı, gözlerinin önünde eriyip gitmek. Beni istediğini söylediğin anlarda ki o tebessümün, o güler yüzün, o benim aşık olduğum değil aşk olduğum sen değildin artık. Ben senin o anlayışsız yanını, ben senin o halden anlamaz, ben senin o yoz, ben senin böylesine düşüncesiz yanını görmeyi başaramamıştım bunca zaman... ???Sen diye hep bir başkasına aşık olmuşum ben??? Şimdi bu aşkın beni bitirmesine mi yoksa bu aşkın bitmesine mi izin vermeliyim bilmiyorum.. İki düşünce arasında git-gel yapmaktan öylesine yoruldum, öylesine bitik bir haldeyim ki, kendimle birlikte, seni de bitiriyordum... Ben sensizliği hiç düşünmemiştim oysa, ben sensizliğin kıyısında oturduğum anlarda bile sensizliği hiç beklemedim ki... Yavaşlayan her ilişki gibi, senin de yine bana geleceğini, ya da benim yine sana geleceğimi düşünmek istiyordum sadece.... Geldim, tüm kadınlık gururumu ayaklar altına alarak geldim sana, tüm yaşanmışlıklar adına bir kez daha geldim sana, bir kez daha eksilttim sendeki kendimi... Oysa yaşanan herşeyin güzelliğinin meğer ne kadar geçiçi meğer ne kadar gereksiz meğer ne kadar önemsiz, meğer sadece yaşamış olmak için yaşandığını anladım, geç de olsa anlattın bana ne kadar değerim olduğunu senin gözünde... Bazen mantık işlemiyor akla, aşka, kalbe. Bazen ne kadar uğraşsan da atamıyorsun beyninden anıları. Oysa bilmediğin birşey var, ben neleri yenmedim ki senden önce... Senin, senden önceki halini merak etmiyorum, benden önceki halini de.. şimdiki halin di beni böylesi hayretler içinde bırakan, meğer ne kadar kör etmiş sevdan beni... Şimdi bir karar vermeliyim biliyorum, ya sen hiç yokmuşsun, hiç olmamışsın, ben seni hiç tanımamış olmalıyım, ya da sen beni hiç tanımamış olmalısın... Sana yenilmeyeceğim... Beni bu acımasız hayat yıkamadı ki sen mi başaracaksın, tek başına, üstelik bu kadar değersiz, bu kadar yanlışken.... Sensizliğin bu sonsuz boşluğunda titriyor bedenim, Durduramıyorum... Ne istersen öyle ?de? bana İster korkak, ister cesaretsiz Ben sen diye hep bir başkasına aşık olmuşum Hep bir başkasını sevmişim... Beni sen değil, o başkası yıkabilir ancak, senin açtığın ne bir yara var bedenimde, ne de bir kesik... Dilimin ucundaki titrek sözcüklerimden başka bana bıraktığın hiçbirşey olamaz... Hayat önüme başka aşklar da çıkarır elbet.... Bir yerlerde okumuştum, ?Hayat karşılaştığın güçlüklerle değil, gemiyi karaya ulaştırıp ulaştıramadığınla ilgilenir? Şimdi hayatla yüzleşme, kendimi hayata kanıtlama zamanı. Sen yoksun, hiç olmadın, hiç olmayacaksın... Şimdi sen giderken ben geliyorum yüreğime... Bu kaçıncı takvim., yokluğunda eskittiğim. bu kaçıncı duvar ördüğüm gönlüme., artık yoruldum boşa kürek çekmelerden, şimdi sen giderken ben geliyorum yüreğime.....
Mustafa Hebip:aglayan::aglayan::aglayan:
