Öncelikle interneti yeni yeni öğrendiğimi belirterek söze başlamak isterim.yani yazım yanlışları,cümle düşüklükleri için şimdiden özür dilerim.
Herkese selamlar..Ben Ankarada yaşayan ve iki çocuklu bir anneyim..Çocuk dediysem biri yetişkin 32 yaşında,diğeri de 17 yaşında iki çocuğum var.
Benim şöyle bir sıkıntım vardı ve siz değerli hanımların görüşlerini almak istedim.
Benim oğlum 32 yaşında ve istanbulda yaşıyor..Çekingen,utangaç,anti konuşkan,topluma girmeyen bir yapısı var.kısaca asosyal..kamu kurumunda memur…Fakat oğlum hayata çok geç atıldı..bitirdiği bölümü sevemedi.o nedenle mezun olunca direk kendini eve kapattı.23-31 yaşına kadar evde yanımızdaydı.. bizim her türlü uyarımıza rağmen evden dışarı çıkmadı,sosyal hayata atılamadı.. şimdilerde istanbulda işe başladı..
Oğlumun hiç sosyal yaşantısı olmadı..şimdilerde de oğlum gerek çevrenin baskısıyla, gerekse kendi bastırılmış duyguları nedeniyle bir kız arkadaşı olmasını istiyor.Geçenlerde dairesinden birisiyle tanıştırmışlar,oğlum mevzuya girince reddedilmiş..oğlum bayağı kötü bir vaziyette beni aradı ve karşılıklı ağlaştık..
”Anne istediğim gibi bir kız arkadaşla flört etmeden,sevgili olmadan ölmek istemiyorum.bu duyguları tatmadan.Allaha hergün dua ediyorum” olmuyor diyor. Yani yaşında yaşaması gerektiği şeyleri şimdi yaşıyor.
Oğlum Hergün telefon açıp bana ağlıyor..”Anne benim istediğim gibi kız arkadaşım bu gidişle olamayacak. ben evlenemeyeceğim..benden önce ölme..sen benim hayattaki tek varlığımsın”..ve benim elimden allaha dua etmekten başka bir şey gelmiyor..ve hergün demoralize bir şekildeyim.. evladımın bu durumu beni kahrediyor.onunla her konuştuğumda pişmanlıklarım aklıma geliyor ve içime sanki birşeyler oturuyor..
Oğlum;32 yaşında,173 cm boyunda,75 kilo ağırlığında(biraz göbeği var),tepesindeki saçları aşırı seyrek(kafa derisi gözüküyor),2 derece miyop ve astigmatı olup gözlük kullanan bir erkek..kamu kurumunda kadrolu mühendis olarak çalışıyor..
İstanbula oğlumun yanına gittiğim zamanlarda, oğlum aynaya her baktığında “anne kız olsam ben bile kendimle arkadaş,sevgili olmazdım.benim için herşey bitti” diye ağlıyor..bende evladıma sarılıp “yaşın neki. daha gençsin yakışıklısın..olur olur kız arkadaşında olur.” Diyerek bende ona sarılıp ağlıyorum.. ama artık sadece kendimi kandırıyormuşum gibi bir hisse kapıldım.
Yanlış anlaşılmak istemem..benim amacım oğluma bu sitede kız bulmak v.s değil..böyle bir niyetimde olamaz..sadece sizlerin bir hanım gözlemine ihtiyaç duydum..
- sizce oğlumun bu yaşta ve bu fizikte (seyrek saç,göbek,gözlük) istediği gib kız arkadaş edinme şansı varmı..(istediği gibi diyorum çünkü daha önce çevredeki bazı uzak akraba kızlarla tanıştırdık.. sevemedi ısınamadı.)
- bir de sosyalleşme için önerebileceğiniz kurs varmı..
- yada bu asosyalliği için ne yapabilirim..
İnanın evladımın durumu beni kahrediyor. Bu nedenle sizlerin düşünceleri benim için çok önemli.. çünkü derdimi hanımlar olarak sizler en doğru şekilde yorumlayabilirsiniz..
Olumlu olumsuz her düşüncenizi paylaşın lütfen..Olumsuzlarda asla kırılmam..aksine mutlu olurum..çünkü o olumsuz durumu elimden geldiğince düzeltmeye uğraşırım..
Şimdiden teşekkürler..
sec begen al 
